1939 yılında Polonya’yı işgal eden Nazi Almanyası ülkede yaşayan 160.000’den fazla Polonyalıyı öldürmüştü. Naziler alt ırk kabul ettikleri Polonyalıların eğitimli sınıfını yok etmek için; öğretmen, papaz, doktor vb. mesleklerden olanları özellikle seçmişti.
Polonya’daki iktidar partisi PiS yetkilileri verdikleri beyanatlarda Almanya’nın Polonya’ya karşı son zamanlarda hasmane tutum takındığını ileri sürerek, Almanya’nın İkinci Dünya Savaşı sırasında Polonya’da işlediği savaş suçlarından dolayı tazminat ödemesi gerektiğini savundu.
PiS milletvekillerinden Janusz Szewczak, Wpolityce.pl haber portalında yayınlanan yazısında şu argümanları dillendirdi: “Yeni Polonya hükümeti ve PiS’e karşı gösterilen saldırganlığın yanı sıra partiyi mümkün olan en kısa sürede devirme iradesinin şöyle bir sonucu olabilir; Almanlar Polonya hükümetinin ve PiS liderlerinin, ülkenin tazminat ve savaş tazminatı hakkını eninde sonunda isteyeceklerini biliyor… Kibri ve küstahlığıyla Avrupalı halklara siyasi kültür, hukuk devleti ve disiplin öğretmeye kalkışan Almanya’ya karşı etkili bir savaş tazminatı politikasını hayata geçirmeliyiz. Tarihi adaletin zamanı geldi, Almanların artık çıkarılan hesabı ödemelerinin zamanı geldi.”
Buna karşın Almanya, Polonya ile tazminat konusunun çözümlenmiş bir husus olduğunu ileri sürerek Polonya tezlerinin herhangi bir yasal veya meşru zemini olmadığını savunuyor. Polonya’nın tazminat taleplerinin iç kamuoyunu oyalama amaçlı olduğunu ileri süren Alman gazetesi Der Tagesspiegel konu hakkında şunları yazdı:
“Eski hükümetlerin yaptığı, Polonya Komünist Halk Cumhuriyeti’nin aslında sadece SSCB’nin bir ‘kukla devleti’ olduğu açıklamaları baştan reddedilmişti. Böyle bir durum doğru olsa bile, hükümet açıklamalarının, hatta anlaşmaların geçerliliğini kesinlikle değiştirmez. Sovyetler Birliği’nin 1945 tarihli Potsdam Anlaşması’nda üstlendiği yükümlülük ise tartışmasız bir konu. 1953 yılında Polonya hükümeti, tazminat istemediğini resmi yollardan bildirdi. Buna ilave olarak kazanılan, ancak tazminat talebi getirenlerin unutmayı tercih ettiği bir şey de, eski kıtanın zamanla akıllanmış devletlerinin sürekli bir barış için kurdukları birleşik bir Avrupa’nın kendisi.”
